معرفی خودرو لندروور

همچنان می توان مدل‌های قدیمی لندرور را در جاده های سراسر دنیا دید که به سخت ترین مسیرها هم نه نمی گویند. این خودروسازی با اصالت انگلیسی، یکی از بهترین سازندگان شاسی‌ بلندهای لوکس و مدل‌های مناسب برای سفرهای خارج از جاده است. در ابتدای فعالیت، تک محصول لندرُور به‌عنوان خودرویی ساخت شرکت رُور (Rover) انگلستان، قابل مقایسه با خودروهای لوکس دنیا نبود. اما به دلیل قابلیت‌های عالی برای تردد در مسیرهای سخت، مورد توجه بازار جهانی و نهادهای مختلف قرار گرفت. نسل‌های اولیه از لندرور که بعدها با نام دیفندر تولید شد؛ نه‌تنها عامه‌ی مردم، بلکه گروه‌های امدادی، پزشکی و نظامی را جلب خود کرد. پیش از سال‌های ۱۹۹۰ میلادی و حضور قدرتمند تویوتا لندکروزر در بازار، لندرور بهترین گزینه برای مناطق صعب‌العبور و شرایط سخت آب و هوایی محسوب می‌شد.

در ادامه می پردازیم به بررسی کلی خودرو لندروور، اگر به دنبال اطلاعات بیشتر درباره این خودروی فوق العاده هستید، با تیم تخصصی نیکبخت خودرو تا پایان این مقاله همراه باشید. لازم به ذکر است که بگوییم مجموعه ی نیکبخت خودرو در تلاش است در زمینه ی خرید و فروش خودرو، به بهترین شکل و سریع ترین حالت ممکن و در کمترین زمان به شما عزیزان خدمات ارائه  کند، یکی از افتخارات این مجموعه فروش فوری خودرو شما عزیزان در کمترین زمان ممکن است، شما می توانید برای دریافت قیمت خودروی کارکرده خود با کارشناسان فروش ما تماس حاصل نمایید و اگر قصد فروش فوری خودروی خود را در کسری از زمان دارید به بخش خرید و فروش در سایت ما مراجعه کنید. نیکبخت خودرو سایتی قابل اعتماد برای خرید و یا فروش خودرو می باشد، شما عزیزان فروشنده با اطمینان کامل و خاطری آسوده با ما تجربه ی جدیدی از فروش فوری خودرو خواهید داشت.   

تاریخچه

طراحی نخستین خودروی لندرور به سال ۱۹۴۷ بازمی‌گردد، که موریس فردیناند ویلکس؛ رئیس هیئت مدیره وقت گروه روور و طراح ارشد خودروهای شرکت روور، در زمان تعطیلات تابستان، در مزرعه شخصی‌اش در نیوبارو، ولز، با استفاده از شاسی و اکسل خودروی ویلیس ام‌بی، که متعلق به شرکت آمریکایی جیپ بود، شروع به ساخت نخستین مدل از خودروهای لندرور نمود. این مدل، بعدها لندرور سری ۱ نام گرفت. در سال ۱۹۴۷ موریس ویلکس، طرح تولید انبوه یک اتومبیل چندمنظوره دو دیفرانسیل، که توان جایگزین شدن اتومبیل‌های دو دیفرانسیل آمریکایی و بریتانیایی، نظیر جیپ، فورد و ویلیز را که در آن زمان اولین و تنها خودروهای دو دیفرانسیل بودند، را با مدیران وقت گروه روور مطرح نمود.

بعد از گذشت پنج ماه، اولین نمونهٔ این تولید جدید، که لندرور نام داشت، آماده شد. زمان در تولید این خودرو بسیار حائز اهمیت بود، زیرا می‌بایست برای بقای کارخانه، هر چه زودتر به بازار جهانی راه پیدا می‌کرد و سرانجام در ۳۰ آوریل ۱۹۴۸ برای اولین بار در نمایشگاه جهانی خودرو در آمستردام، از نخستین مدل لندرور، رونمایی شد. این خودرو به زودی نظرها را متوجه خود نمود، زیرا دارای ویژگی‌های خاصی بود، خودرویی چندمنظوره که جزئیات زیادی در طراحی آن رعایت شده بود. جنس بدنه آن از آلومینیوم بود و این مسئله باعث جلوگیری از زنگ‌زدگی و پوسیدگی در اثر رطوبت می‌شد، دارای موتوری چهار سیلندر بود، که توسط گیربکسی چهار سرعته، نیرو را به چهار چرخ منتقل می‌کرد و در کنار آن، از گیربکس کمک نیز سود می‌جست، بنابراین دارای چهار دنده سبک و چهار دنده سنگین بود.  فیلتر هوای روغنی که برای آن در نظر گرفته شده بود، از ورود کوچک‌ترین ذرات غبار، به درون موتور جلوگیری می‌کرد و به‌کار رفتن سیستم آب تحت فشار درون سیستم خنک‌کننده موتور، پدیده‌ای نو در آن زمان به حساب می‌آمد.

سیستم ترمزدستی بر روی گاردان عمل می‌کرد، بنابراین در شیب‌های تند با اطمینان کامل اتومبیل را در سر جایش میخ‌کوب می‌کرد. از دیگر ویژگی‌های این خودرو تعبیه قسمتی مخصوص روی گیربکس بود، که توسط آن می‌شد، نیروی موتور را برای به‌کار اندازی دستگاه‌های مختلفی نظیر پمپ‌های آب، ژنراتورهای مختلف، وینچ گاردانی (مکانیکی) و بسیاری نیازهای دیگر استفاده نمود. تمام این پارامترها به اضافه دسترسی آسان به قسمت‌های مختلف خودرو جهت تعمیرات و نگهداری آسان آن، این خودرو را متمایز کرده بود و همین تمایز باعث شد تا ایده‌های مختلفی بر روی این خودرو شکل گیرد. از اتومبیل آتش‌نشانی تا وسیله‌ای برای سم‌پاشی زمین‌های کشاورزی و حتی تبدیل آن به یک نوع هاورکرفت یا لوکوموتیوی کوچک برای کارهای سبک بر روی ریل راه‌آهن. با توجه به این مطالب می‌توان دریافت که لندرور اتومبیلی بود که از ابتدا با هدف چندمنظوره بودن ساخته‌شده بود.

لندرور مدل ۱۹۴۸، مجهز به پیشرانه‌ی ۱.۶ لیتری تنفس طبیعی بود که قدرت ۵۰ اسب‌بخار فراهم می‌کرد. جعبه‌دنده‌ی ۴ سرعته‌ی این خودرو مشابه رور P3 بود. اما برای هماهنگی با سیستم دو دیفرانسیل اختصاصی لندرور، بهینه‌سازی‌هایی داشت. از سال ۱۹۵۰، پیشرانه‌ی ۲ لیتری بنزینی با قدرت ۵۲ اسب‌بخار، جای‌گزین نمونه‌ی ۱.۶ لیتری شد تا گشتاور بیشتر، معادل ۱۴۰ نیوتن‌متر برای لندرور فراهم شود. از سال ۱۹۵۷، نسخه‌ی ۲ لیتری دیزل هم به خط تولید لندرو اضافه شد تا این محصول، با ۲ پیشرانه‌ی بنزینی و گازوئیلی قابل خرید باشد. همچنین، مدل‌های ۱۹۵۲ به بعد می‌توانستند با سیستم تک‌دیفرانسیل نیز خریداری شوند.

اولین مدل‌های لندرو، فاقد سقف بودند. خریدار می‌توانست این خودرو را با سقف پارچه‌ای یا فلزی سفارش دهد. احتمالا به همین دلیل، پلیس بریتانیا محدودیت سرعت ۸۰ کیلومتربرساعت برای رانندگان لندرور، وضع کرده بود. البته نباید فراموش کرد که پیشرانه‌ی نسل اول این خودرو هم به زحمت می‌توانست قدرت لازم برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت، فراهم کند.

لندروور سری ۲

نسل دوم لندرو با نام سری ۲ در سال ۱۹۵۸ رونمایی شد. باز هم نمایشگاه آمستردام میزبان اولین حضور رسانه‌ای خودرو بود. مدل جدید، پهنای بیشتری نسبت به نسل اول داشت و راحتی سرنشیان را مورد توجه قرار داد.

حالت بشکه ای جانبی

مهم‌ترین تغییر در ظاهر سری ۲ نسبت به سری یک، به نمای جانبی مربوط می‌شد که حالت بشکه‌ای (Barrel Side) را جایگزین صفحات تخت می‌کرد. علاوه‌بر پیشرانه‌ی ۲ لیتری قدیمی، نمونه‌ی ۲.۲۵ لیتری بنزینی با قدرت ۷۲ اسب‌بخار هم به خط تولید لندرور اضافه شد. پیش از آغاز سال ۱۹۶۰، شرکت رور برای فروش ۲۵۰ هزار لندرور طی ۱۱ سال، جشن گرفت. در این دوران، تنوع محصولات لندرور هم افزایش یافت. نسخه‌ای از این خودرو با توانایی حمل ۱۲ سرنشین تولید شد که کارایی شبیه به مینی‌بوس داشت. همچنین نسخه‌ای ویژه با چرخ‌های شنی مثلثی به نام کاتبرتسون (Cuthbertson) با تعداد محدود توسط یک مبتکر اسکاتلندی عرضه شد که مورد توجه قرار گرفت.

تغییر در مدیریت شرکت سازنده

در سال ۱۹۶۷، خودروسازی رور با لیلاند ادغام شد. حدود یک سال بعد، ترکیب شرکت‌های رور، لیلاند، تریومف، آستین، موریس و جگوار، اتحادیه‌ی بریتیش موتور (BMC) را تشکیل داد. هدف این بود تا بزرگ‌ترین برندهای فعال در صنعت وسایل نقلیه‌ی انگلستان، همکاری نزدیک‌تری با یکدیگر داشته باشند. به واسطه‌ی این تحول، بسیاری از تجهیزات و ادوات فنی خودروهای تولید بریتانیا، دارای اشتراکاتی با یکدیگر شدند که در نهایت، نتیجه‌ی مثبتی برای برندهای این کشور نداشت. بحران مالی در سال ۱۹۷۵، خودروسازی انگلستان را با مشکلاتی جدی مواجه کرد که در نتیجه‌ی آن، دولت بریتانیا برای جلوگیری از ورشکستگی شرکت‌هایی مثلا رور و لیلاند، مالکیت آن‌ها را به‌عهده گرفت.

دهه‌ی ۱۹۷۰ و ظهور رنجرور

در آغاز دهه‌ی ۷۰ میلادی، فروش بسیار خوب لندرور ادامه داشت و نسل سوم با نام سری ۳ نیز سال ۱۹۷۱ رونمایی شد.

این شرایط، فرصت بسیار خوبی برای مدیران برند لندرور بود تا محصولی تازه به سبد خود اضافه کنند، لندرورهای سری ۱ و ۲، از کمبود امکانات لوکس و راحتی برای سرنشینان رنج می‌بردند. رُور از سال ۱۹۵۱، تصمیم به ساخت نسخه‌ای بزرگ‌تر و لوکس‌تر نسبت به لندرور گرفت. این پروژه با نام رودرور (Road Rover)، در ابتدا با جدیت دنبال نمی‌شد. اما با حضور گوردون باشفورد، طراح ارشد رور منجر به تولید چند نسخه‌ی پیش‌تولید در سال ۱۹۶۷ شد. پروژه به رنجرور تغییر نام داد و شرکتی با نام ولار (Velar) در لندن ثبت شد تا وظیفه‌ی بهینه‌سازی رنجرور را برعهده بگیرد. پیش از رونمایی نهایی در سال ۱۹۷۰، ۴۰ دستگاه رنجرور با چهره‌های مختلف آزمایش‌های فنی را پشت سر گذاشتند.

مدل‌هایی از لندرور با کدهای ۹۰ و ۱۱۰ بین سال‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۰ تولید شدند، این خودروها، فاصله محورهای ۹۰ و ۱۱۰ اینچ داشتند که معادل ۲.۳۶ و ۲.۷۹ متر بود، البته نسخه‌ی ۱۲۷ با فاصله محورهای ۳.۲۲ متر برای نسخه‌های مخصوص کمپ و کاروان هم تولید شد که عرضه‌ی محدودی داشت، لندرورهای ۹۰ و ۱۱۰ که به ترتیب با نام‌های ناینتی و وان‌تن (Ninety and One-Ten) شناخته می‌شوند، با پیشرانه‌های قدرتمند ۲.۵ تا ۳.۵ لیتری و جعبه‌دنده‌ی دستی همراه بودند.

دهه‌ی ۱۹۹۰ و ظهور دیفندر

لندرور دیفندر به‌عنوان جایگزین سری ۳ در سال ۱۹۹۰ رونمایی شد،این مدل تا سال ۲۰۱۶ روی خط تولید قرار داشت و یکی از موفق‌ترین خودروهای ساخت بریتانیا و مشهورترین شاسی‌بلندهای دنیا با ۲۶ سال وفاداری به طرح اولیه است.

نمای ظاهری و بسیاری از مشخصات اولین مدل دیفندر با مدل‌های ۹۰ و ۱۱۰ مشابه بود. این خودرو تا زمان اتمام تولید هم، با ۳ نسخه که فاصله محورهای ۹۰ و ۱۱۰ و ۱۲۷ اینچ داشتند، فروخته شد. دیفندر با پیشرانه‌ی ۲.۸ لیتری ۱۹۰ اسب‌بخار بی‌ام‌و، ۳.۹ لیتری ساخت رور، ۵ لیتری جگوار و ۲.۴ لیتری توربودیزل ساخت فورد در کشورها مختلف فروخته شد.

یک شاسی‌بلند میان‌رده

لندرور دیسکاوری، با هدف عرضه‌ی یک شاسی‌بلند میان‌رده که قیمتی کم‌تر از مدل اصلی رنجرور و گران‌تر از دیفندر داشته باشد، سال ۱۹۹۰ وارد بازار جهانی شد. تولید نسل اول از دیسکاوری تا سال ۱۹۹۸ ادامه داشت. پیش از پایان قرن بیستم در سال ۱۹۹۹، نسل دوم دیسکاوری هم رونمایی شد. که نسبت به مدل قبلی، لوکس‌تر و بزرگ‌تر بود. این محصول، فقط با پیشرانه‌های بنزینی ۸ سیلندر با حجم‌های ۴ و ۴.۶ لیتر، در کنار نمونه‌ی توربودیزل ۲.۵ لیتری تولید شد تا در تمامی نسخه‌ها بیش از ۳۰۰ نیوتن‌متر گشتاور فراهم کند.

تغییر مالکیت با سهام‌داران آلمانی، امریکایی و هندی

مشکلات مالی در کارخانه‌های خودروسازی انگلستان، سهام‌داران لندرور را مجبور به فروش این شرکت کرد، دولت انگلستان و گروه بریتیش ایروسپیس که مالکیت لیلاند و رُور را در اختیار داشت. باوجودسودآوری دیفندر و رنجرور تصمیم به خصوصی‌سازی لندرور گرفت. این اتفاق، برای بسیاری دیگر شرکت‌های خودروسازی انگلیسی، مثل بنتلی و رولزرویس و جگوار نیز انتفاق افتاد. در سال ۱۹۹۴ گروه بی‌‌ام‌و موفق به خرید سهام رور و شرکت زیرمجموعه‌ی آن، لندرور شد. مدیران برند آلمانی، حاضر به سرمایه‌گذاری سنگین در بخش توسعه‌ی لندرور نبودند. علاوه‌براین، شرکت فورد که از سال ۱۹۹۰ به مالکیت جگوار رسیده بود. می‌توانست سرنوشت بهتری برای لندرور رقم بزند.

سرانجام در سال ۲۰۰۰، حق مالکیت لندرور طی معامله‌ای به ارزش ۱.۸ میلیارد پوند از بی‌ام‌و به گروه فورد واگذار کرد. در آغاز قرن ۲۱، فورد در راس گروه پی‌ای‌جی (PAG: Premier Automotive Group) مالکیت برندهای جگوار، لندرو، استون مارتین، ولوو و لینکلن را در اختیار داشت. در سال ۲۰۰۶، هیئت مدیره‌ی فورد تصمیم به فروش برندهای غیرامریکایی گرفت. کمتر از ۲ سال بعد، خودروسازی جگوار لندرور (متشکل از هر دو شرکت و کارخانه‌های زیرمجموعه‌ی آن‌ها) در ازای ۲.۳ میلیارد دلار به گروه تاتاموتورز هندوستان فروخته شد. از سال ۲۰۰۸ تاکنون، جگوار و لندرور تحت مالکیت تاتا فعالیت می‌کنند.

انقلاب در طراحی لندرو با گری مک‌گاورن

شاید مهم‌ترین خدمتی که مدیران گروه تاتاموتورز در قبال لندرور انجام دادند، واگذاری طراحی و مهندسی این شرکت انگلیسی به نیروهای بومی کشور سازنده بود،هرچند که ترکیب پرسنل لندرور از کارگران تا مدیران، چند ملیتی بوده و هست، اما نمی‌توان نقش طراحان و مهندسان بریتانیایی در موفقیت سال‌های اخیر لندرور را نادیده گرفت. این شرایط، البته همراه‌با سرمایه‌گذاری سنگین تاتاموتورز هندوستان، منجر به رشد بسیار خوب لندرور و تولید محصولات جدید شد.

رنجرور ولار؛ جذاب‌ترین محصول مدرن لندرور

انتقاد از سبک طراحی جعبه‌ای و کم‌هیجان در محصولات لندرور، از گذشته وجود داشته است. حتی جدیدترین محصولات این برند هم، چندان مدرن و جوان‌پسند به نظر نمی‌رسند. این شرایط البته درحال تغییر است و لندرور تلاش می‌کند تا ضمن حفظ اصالت در محصولات خود، نوآوری‌هایی در طراحی بدنه و فضای داخلی ایجاد کند.

عرضه‌ی ولار در سال ۲۰۱۸، تحسین طراحان صنعتی جهان را برانگیخت، این محصول در کلاس کراس‌اورهای اندازه متوسط، زیبایی قابل قبول و امکانات فنی درخورتوجه دارد، بسیاری از فناوری‌هایی که رقبای آلمانی لندرور در محصولات خود ارائه می‌کنند؛ در ولار موجود یا قابل سفارش است ،ولار بهترین محصول تجاری لندرور از نظر آیرودینامیک محسوب می‌شود، و هماهنگ با ۶ پیشرانه‌ی مختلف بنزینی، دیزلی و هیبرید، آزمایش‌ها سخت در کشورهای مختلف جهان را پشت سر گذاشته است. ارزان‌ترین مدل ولار با قیمت ۵۷ هزار دلار، مجهز به پیشرانه‌ی ۲ لیتری توربودیزل، ۸.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و میانگین مصرف سوخت ۵.۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر دارد.

لندرور دیفندر ۲۰۲۰

باگذشت چند دهه از ساخت دیفندر و نسل‌های مختلف لندرور، مدل کاملا جدیدی از دیفندر در سال ۲۰۱۹ رونمایی شد. این محصول، در تلاش است تا کیفیتی بسیار بالا در رانندگی خارج جاده ارائه دهد. ضمن اینکه بی‌توجه به راحتی سرنشنیان و فضای داخلی نباشد.

تولید دیفندر برای سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده است، این محصول، مشابه نسخه‌های پیشین با ۲ نسخه که فاصله محورهای ۹۰ و ۱۱۰ اینچ (۲.۶ و ۳ متر) دارند، عرضه خواهد شد. دیفندر جدید، پیشرانه‌ها‌ی متفاوت بنزینی، دیزلی و هیبریدی دارد که به ترتیب، ۳۰۰ و ۲۰۰ و ۴۰۰ اسب‌بخار قدرت تولید می‌کنند، قدرتمندترین مدل، از ترکیب پیشرانه‌ی ۳ لیتری توربوشارژ با موتور برقی، گشتاور ۵۵ نیوتن‌متر خواهد داشت تا در زمان ۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد و میانگین مصرف سوخت ۹.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر داشته باشد، ارزان‌ترین مدل دیفندر ۲۰۲۰ با پیشرانه‌ی دیزلی ۲۰۰ اسب‌بخار، حدود ۵۵ هزار دلار خواهد بود.

سبد محصولات لندرور در سال ۲۰۲۰

علاوه‌بر دیفندر و رنجرور ولار که پیش‌تر اشاره شد؛ ۵ محصول دیگر در سبد لندرور برای سال ۲۰۲۰ وجود دارند که رنجرور، رنجرور اسپرت، دیسکاوری، دیسکاوری اسپرت و ایووک را شامل می‌شوند. مدل‌هایی که پسوند اسپرت دارند؛ طبیعتا کمی کوچک‌تر از نسخه‌ی اصلی هستند و قیمت پایه‌ی کمتری دارند. ارزن‌ترین محصول مدرن لندرور، دیسکاوری اسپرت است که با آستانه قیمت ۳۸ هزار دلار تولید می‌شود. کوچک‌ترین کراس‌اور لندرور با نام ایووک، در نسخه‌ی استاندارد به قیمت ۴۲ هزار دلار در بازار جهانی قابل خرید است. طبق معمول، رنجرور (مدل اصلی) گران‌ترین محصول در سبد لندرور محسوب می‌شود که آستانه قیمت ۹۱ هزار دلاری دارد و با امکانات کامل در نسخه‌ی SV نزدیک به ۲۰۰ هزار دلار قیمت خواهد داشت.